Ik ga iets zeggen dat misschien shockerend is: wij zijn met zijn allen verantwoordelijk voor het gezamenlijk leed in de wereld. Niet per se omdat we direct leed veroorzaken (hoewel we dat allemaal wel eens doen), maar vooral omdat we extra leed toevoegen aan het bestaande leed. Met iedere opmerking in de trant van: ‘Wat vreselijk, al die ellende in de wereld.’ Of: ‘Heb je gehoord/gezien wat er nu weer aan de hand is? Erg hè!’ Zelfs met iedere gedachte van dien aard.
We verspillen onze energie
Waarbij ik absoluut niet bedoel dat er geen tragische dingen gebeuren. En ook niet dat je (daarover) geen verdriet of boosheid mag hebben. Ik bedoel dat wij het massaal erger maken dan het al is, door erover te klagen. Ergens weten we best dat klagen over iets dat je niet kunt veranderen verspilling is van onze kostbare energie. Toch blijven we het automatisch (lees: onbewust) doen. Maar onze energie is uiteindelijk alles wat we hebben. Het is wat we zijn. Onze energie heeft kracht en bestaat uit aandacht, en wat je aandacht geeft, groeit.
Goed nieuws is geen nieuws
Dat leerde ik toen ik journalistiek studeerde. Nou, lekker wereldbeeld (mensbeeld, zelfbeeld) krijgen we daarvan met zijn allen! Vind je het gek dat zoveel mensen gedeprimeerd en ontmoedigd raken? Vanaf het begin van mijn studie koesterde ik de wens om een positief nieuwsblad te beginnen. Die droom begon jaren later net behoorlijk vorm te krijgen, toen mijn relatie op de klippen liep. Later hoorde ik dat er een poosje op zondag een goednieuws-krant werd uitgegeven, maar daar bleek niet genoeg animo voor te zijn. Had ik me dan zo vergist? Ik kon toch niet de enige zijn die er helemaal geen zin in had om te worden overspoeld met ellende, dag in dag uit? Het is niet veranderd in al die jaren. Nog steeds, overal waar ik kijk: krant, tv, social media.
Aan ons de keus
Stel je twee wolken voor. De ene zwaar en donker, gevuld met alle ellende en verdriet op de wereld. De andere roze met geel, gevuld met plezier en liefde. Telkens als wij een fijne gedachte hebben, wat uiteraard altijd samengaat met het hebben van een fijn gevoel, dragen we bij aan de wolk van blijheid. Telkens als we klagen, jammeren, mekkeren, mokken, mopperen of roddelen – of als we ons wentelen in onze eigen sores of die van een ander – dan dragen we bij aan de wolk van ellende. We kunnen altijd kiezen.
Verslaafd aan drama
Vaak hebben we geen idee hoe verslaafd we eigenlijk zijn aan drama en leed. Hoe is dat zo gekomen? Als kind maken we allemaal lijden mee. Pijn, machteloosheid, eenzaamheid, geschaad vertrouwen, onbegrip, enzovoort. Dus op een diepe en onbewuste laag zijn we gewend aan deze toestanden. En wat vertrouwd voelt, dat zullen we keer op keer opzoeken. Wanneer het een poosje goed gaat in ons leven worden we onrustig en achterdochtig. Ongewild zorgen we dan gauw weer voor wat opschudding.
Gefrustreerd en machteloos
Of we zoeken drama en sensatie in de buitenwereld. Zijn we verslaafd aan nieuws. Om onszelf te verdoven, of omdat we er een gevoel aan ontlenen dat we het zelf toch zo slecht niet hebben. Wat betreft de ellende in de wereld zijn we snel geneigd om ons erop te focussen en er heel wat van te vinden. Meestal gaan we erover klagen, zodat we niet hoeven voelen hoe gefrustreerd en machteloos het ons maakt, al dat slechte nieuws. Over het algemeen echter, zijn we werkelijk machteloos. Je kunt alle leed in de wereld niet stopzetten. Zeker niet door je er druk over te maken zonder er iets aan te doen. Wat je wel kunt doen, is niet nog meer energie in die donkere wolk stoppen.
Foto: Compassion International via Flickr
Zuiver mededogen
Het is niet de bedoeling om de pijn of de machteloosheid die je voelt bij het zien van andermans leed weg te stoppen, te ontkennen of te rationaliseren. Juist niet. Je kunt die pijn erkennen en toelaten. Helemaal toelaten, in stilte en in liefde, al is het maar voor een moment. Zonder het eeuwige commentaar en getetter van het ego. Dan voel je de pijn nog steeds, maar dat is niet meer erg omdat je het bewust uitnodigt. Het is namelijk terechte pijn. Dan wordt je hart open en kwetsbaar en wat overblijft is zuiver mededogen. Dat draagt wél bij aan de heling van de aarde.
Niet met het nieuws opstaan
Als we alleen al onze dag zouden beginnen met bijvoorbeeld een zonnegroet, een korte meditatie, wat yoga, een gebedje of zomaar een beetje dankbaarheid voor wat dan ook, in plaats van met het nieuws. In de ochtend, net wakker zijn we het meest ontvankelijk voor elke stemming. Hoe we onze dag beginnen zet de toon voor de rest van die dag. Natuurlijk zijn er ook goednieuwsgroepen te vinden op social media en er zijn gelukkig steeds meer hoopgevende positieve initiatieven. Je moet ze alleen even weten te vinden.
We zouden ook onze aandacht/energie meer op ons eigen leven en op onze binnenwereld kunnen richten. Wat vaker de blik inwaarts keren en ons afvragen in hoeverre we daadwerkelijk kunnen bijdragen aan een betere wereld. Want dat is toch iets wat we allemaal best graag willen, maar we weten meestal niet hoe. Stoppen met nog meer leed toevoegen (of vervuiling, verspilling, vernieling etc.) is in elk geval een begin. Zelf kijk ik al jaren nog maar zelden naar het nieuws, want het voegt niets toe aan mijn leven. Ik heb gemerkt dat ik niets mis. En als er werkelijk iets aan de hand is dan hoor ik het echt wel. Ben ik dan in ontkenning? Nee, want ik weet wel wat er speelt. Hetzelfde als altijd, steeds weer in andere variaties. Dat lukt prima zonder mijn mening. Wat vind jij?